شب خاموش و سیاه
دانه در فکر زمین
لاله در حسرت آب
قلب من در تپش یک گل سرخ و نگاهم، پر از بهار
کاش در همهمه ی اشک من و پروانه
کاش در جوشش این شعر سپید
کاش در لحظه ی بیداد سحر می فهمید
«رنگ چشمان محبت آبی ست.»
کاش او می دانست
دوری این گل سرخ
پای آن کوه بلند
درد سختی دارد!
کاش او می دانست
از دل این صحرا
تا کنار گل سرخ
چند مسافر در راه است؟!
